Estağfırullâh, Estağfirullâh, Estağfırullâh.
Manası: “Allahü Teâlâ’dan mağfiret dilerim. Allâhü Teâlâ’dan günahlarımı bağışlamasını isterim, Allahü Teâlâ’dan günahlarımın affını taleb ederek niyaz ederim.” demektir. Günahlarından tevbe edecek kimse bol bol bu cümleyi söylemelidir. Her namazdan sonra yüz kere böyle söylemeli, istiğfar etmelidir.
Sevbân (r.a.) şöyle demiştir: Resûlullah (s.a.v.) namazını bitirdikten sonra Allah’a üç kere istiğfarda bulunurdu. Sonra da:
-“Allahümme entesselâmü ve minkesselâm, tebârekte yâ zel celâli vel ikrâm” duâsmı okurdu.
Ashâb (r.a.) sordular:
-Yâ Resûlallâh! Nasıl istiğfar edilecek?
-Estağfirullâh, Estağfirullâh, Estağfirullâh,
dersiniz, cevabını verdi. Allahü Teâlâ’mn “Tevvâb, Gaffâr, Settâr, Gafûr” gibi güzel isimleri hep kullarını günahlarıyla alâkadar ve ilgisi olan mübarek isimleridir. Kulun tevbesi olmasa Cenab-ı Hakk’m “Tevvâb” isminin bir manası kalmaz. Kulun günahı olacak ki, Cenab-ı Halde’m “Gafûr” isimleri tecelli etsin. Kulun ayıbı olacak ki, Cenâb-ı Hakk’m “Settâr” ismi tecelli etsin, Bütün bu hikmetlerden dolayıdır ki, Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) Hadis-i Şeriflerinde şöyle buyuruyor:
Manası: “Nefsim kudret elinde bulunan AIlahü Teâlâ’ya andolsun ki, siz günah işlememiş olsaydınız, Allahü Teâlâ, sizi götürüp (yerinize*) günah işleyen ve peşinden de Allahü Teâlâ’ya tevbe eden ve mağfiret dileyen kimseler getirirdi de onları affeder, bağışlardı,” demektir.
“Allahü Teâlâ’ya hamdolsun ki ben, günde yetmiş defadan fazla Allah’tan mağfiret diler, tevbe ve istiğfarda bulunurum” buyurmuştur.
Yine diğer bir hadis-i şerifinde, Resulü Ekrem (s.a.v.):
“Benim kalbime nurânî bir perde ârız olur da günde yüz defa Allahü Teâlâ’dan mağfiret diler, istiğfar ederim” buyurmuşlardı.
Hz. Ömer (r.a.) şöyle demiştir:
“Biz Resulullah’ın (s.a.v.) bir mecliste yüz defa şu aşağıdaki duâyı okuduğunu saydığımız olurdu: Rabbiğfirlî ve tüb aleyye inneke entettevvâ bürrahîm”
Manası: “Ey Rabbim! Beni mağfiret et, tevbemi kabul et. Gerçek ki sen, tevbeleri ziyadesiyle kabul edensin ve en çok esirgeyensin.”
İşte bu mübarek duâyı bir defada yüz kere Resûlullah’ın (s.a.v.) okuduğunu Hz. Ömer (r.a.) bizlere bildirmektedir.
Yine Resulü Ekrem (s.a.v.) bir hadis-i şeriflerinde:
“Kim ki, tevbe-i istiğfara devam ederse Allahü Teâlâ o kulu için her darlık zamanında bir kurtuluş sebebi yaratır, her üzüntülü anında bir sevinç yaratır ve kulunu ummadığı yerden rızıklandırır.” buyuruyor.
Yine Resûlü Ekrem (s.a.v.):
“Ben günde yüz kere Allah'a tevbe ve istiğfar ederim” buyuruyor.
Müslüman kardeşim, Resulullah’m (s.a.v.) geçmiş ve gelecek günahları bağışlanmıştır. Yüce Peygamberimiz hiç günahı olmadığı halde günde yüz defa tevbe ve istiğfar ederse, bizim gibi günah denizine dalmış olanlar günde kaç yüz kere, binler kere tevbe ve istiğfar etmemiz gerekir. Evet kardeşim, bizler çokçok tevbe ve istiğfar edelim. Hz. Huzeyfe (r.a.) şöyle anlatır: Bir gün Resulullah’m huzuruna gelip:
-“Ya Resulallah! Benim dilim biraz ağırcadır. Çoluk çocuğuna çok sert ve kaba davranıyorum. Bu benim elimde değil. Bu halim beni cehenneme sokacak, cehennemlik olmamdan korkuyorum” dedim.
Resulü Ekrem (s.a.v.): -“Ya Huzeyfe! Hani nerede, evbe ve istiğfarın? Baksana ben bile günde yüz kere Allahüteâlâ’dan istiğfar ediyorum, buyurmuştur.
- Evet, bütün günahların gitmesi, her türlü günahlardan kurtulmanın biricik yolu tevbe ve istiğfar ederek temizlenmektir. Her akıllı mümin günde yüz kere: “Estağfirullahe ve etûbü ileyh” istiğfarını çekmelidir.
