Mehmed adında biri vardı. Adından da belli oluyor ki Mehmed, müslüman bir gençti. Evet, müslümandı, ama hiç de namaz kılmazdı. Bu yüzden, içinde de bir sıkıntı vardı. Ben, namazı bile kılmıyorum; nasıl müslüman olurum? diye, zaman zaman kendisini sigaya çekiyor ve ayıplıyordu.
Mehmed, böyle bir bunalım içindeyken, müslümanlarm topyekun oruç tutmak mecburiyetinde oldukları Ramazan ayı gelivermişti.
Mehmed:
- Artık, olmaz böyle şey! Olacaksam, ismime yakışır bir müslüman olmalıyım! diyerek yaptıklarına pişman olmaya başladı. Tevbe etti. Üstünü başını, kirden pastan ve bütün necasetlerden arıtıp temizledi. Bulabildiği en güzel elbiselerini giyindi ve Peygamberimizin tavsiye ettiği güzel kokulardan da sürdü üstüne başına.
Mehmed, böyle muntazam bir hazırlık ile, camiye gidip ilk Teravihi kıldı. O gece sahura kalktı ve niyet edip Ramazan orucuna başladı. Gündüzleri, beş vakit namazını da terk etmiyordu. Hatta, geçmişte kılamadığı namazlarının farzlarını da iyice hesapladı ve sırasıyla kaza etmeye başladı.
Mehmedin, birden değişik bir hal aldığını gören arkadaşları ve sair tanıdıkları bu durumu garipsediler. Mehmede, alayvari sözlerle, niçin böyle yaptığını sormaya başladılar.
Mehmed ise, gerçekten islami bir idrak ve anlayış kazanmış olduğundan, etrafından yöneltilen bu alaylı suallere karşı, hiç bir aşağılık duygusuna kapılmadan, çok ikna edici, ciddi ve sağlam cevaplar vermek suretiyle, onu müslümanca davranışından dolayı kınayıp yıpratmaya ve eski tevbesiz günlerine geri döndürmeye çalışanları, bir daha ağızlarını açamayacakları şekilde susturuyor ve şunları söylüyordu:
Bu ay, öyle bir aydır ki; ayların efendisi..Dillere destan olmuş adı, Ramazan’dır kendisi..O kadar şanı yüce ki; Rabb’ım ona temas etmiş: "Şehru Ramezânellezî" diyerek iltimas etmiş..
"Ramazan" da de, düşün! Şeytanları bile köstekler.
Bağrına basmak için onu, aylar hep sıra bekler.Bin aya bedel, Kadir gecesi vardır içinde.Sahur ve Fıtra gibi nicesi vardır içinde.Ve devam etti Mehmed:
Bu ay, alemlere hidayet rehberi olan Kur’an:ı Kerim’in nazil olduğu bir aydır. Bu ay, rahmet ve bereket ayıdır. Bu ay, cennet kapılarının açıldığı ve cehennem kapılarının kapandığı bir aydır. Bu ay, inananların hayır ve hasenatından dolayı, şeytanların zincirlere vurulup kahrolduğu bir tevbe ayıdır.
İşte bütün bu kerametlerinden dolayı, bu misafir aya hürmet olsun ve böylesine mübarek bir ay, bizlerden şanına yarışan bir ikram görsün diye tevbe ettim. Orucuma, namazıma, niyazıma başlayıp Allah’a asi gelmekten, vazgeçtim. İnşaallah, Rabbim beni bu yüzden bağışlar, affeder ve tevbemi sürekli kılıp kabul eder.
Mehmed, bu centilmen ve asil niyetiyle Ramazan, ayma girdi ve orucunda, namazında devam ediyordu. Lâkin, Mehmedin bu mutluluğu çok sürmedi. Çünkü Mehmed, oruç tutamayacak derecede bir hastalığa yakalanmıştı. "Allah, hastalığı sevdiği kuluna verir" derler. Belki Mehmed de Allah’ın has kullarından biri olmuştu da kimse anlamıyordu. İşte bu hastalık, daha Ramazanın ilk haftasında Mehmedi alıp Rabbma götürdü.
Mehmed’in, böyle kabir sualinin bile kaldırıldığı Ramazan gibi çok mübarek bir ayda ölüm şerbetini içmesi, onu sevenler ve sevmeyenler üzerinde büyük bir etki bıraktı. Üzülmeyen kalmadı bu sonuca. Herkes, her yerde Mehmedden bahsediyor ve ona rahmet okumadan edemiyordu.
Derken Allah dostlarından birisi, Mehmedi mana (rüya) da görmüştü. Mehmede:
- Nasılsın, iyi misin? Rabbm sana ne gibi bir muamele yaptı? diye sorunca, Mehmedin verdiği cevap şu olmuştu:
- Ramazan ayma gösterdiğim hürmet ve saygıdan dolayı, Rabbim beni affetti.
