Hafız Hasan Akkuş

“Seyyiâtı alenî hasenâti hâfi”

Medreselerin kapatılmasından sonra resmen Kur’an öğretmeye izin verilen ilk hoca.

Hafız Hasan Akkuş, harpte esir düşer, o zaman Allah’a söz verir: “Ben esaretten kurtulursam senin Kelamın Kur’an’ı öğretmek için bütün ömrümü vakfedeceğim.” Esaretten kurtulur. İstanbul’da imamlığa başlar. Birgün öğleden önce İstanbul’da bir mevlid okur, öğleden sonra bir motor tutar. Adada okuyacağı mevlide gider, mevlid, hatırı sayılır birisinindir. Orada milletvekilleri de var, dönüş vapuru yoktur, milletvekilleri endişelenir. Hafız Hasan tuttuğu motoru ile onları İstanbul’a getirir, yolda kasideler, ilahiler... okur, milletvekillerinin hoşuna gider, bir arzusu olursa yerine getireceklerini vaat ederler. O da Kur’an’ı okutmak için resmî müsaade almalarını talep eder. Onlar da resmî müsaadeyi alırlar. 1935’ten sonra Kur’an öğretmeye Nuruosmaniye Camii’nin bir odasında başlar.

Hafız Hasan Hoca halk tipi, içinde ne varsa hemen söyler, el, dil, şakasını çok sever. Uzaktan görenler bir kısım tavırlarını ona yakıştıramazlardı. Fakat İslâmî gayreti, Kur’an’ı öğretme gayreti, fedakârlığı çok büyüktü. İlk zamanlarda talebesinin bir kısmını evinde bile yatırmış, yetişmeleri için büyük çaba göstermişti.

Uzun müddet onun yanında bulunan, birçok sırrını bilen eski talebesinden birisinin şu sö¬zü çok dikkat çekicidir:

“Seyyiâtı alenî, hasenâtı hâfl” yani yaptığı yanlışlar açık, herkes görür, bilir, yaptığı iyilikleri ise gizlidir, birçok kimse bilmez.

Kırk seneye yakın Kur’an öğretmiş, binlerce talebe yetiştirmiştir. Ruhu şâd olsun.