Camiye Giderken Okunan Dua

İbn-i Abbas (r.a.)dan rivâyete göre, Hz. Peygamber (a.s.), sabah ezanından sonra camiye gitmek üzere namaza çıkarken şu duâyı okurdu:

Okunuşu: “Allahümmec’al fıy kalbîy nûran, vefîy lisâniy rıûran, ve fiy sem’îy rıûran, ve fiy basariy nûran, ve fiy şa’riy nûran, ve fiy beşeriy nûran, ve fiy lahmiy nûran, ve fiy demiy nûran, ve an yemiyniy nûran, ve an şimâliy nûran, ve emâmiy nûran, ve halfiy nûran, ve fevkıy nûran, ve tahtiy nûran. Allâhümme a’tmiy nûran ve zidniy nûrâ”

Mânâsı: "Allah’ım! Kalbimi, dilimi, (lisâsmımı), kulağımı, gözümü, tüylerimi (saçımı), cildimi (derimi), etimi, kanımı, sağımı, solumu, önümü, arkamı, üstümü, altımı nur kıl (nurlandır). Allah’ım! Bana nûr ver, nurumu daima ziyâdesiyle Iût/eyle ve arttır." demektir. (Müslim, Ebû Davud rivayet etmiştir.)

Ey Dost! Bir mü’min için en büyük vasıf (özellik) Allâh nûriyle bakmaktır. Allah’ın nûru bir mü’min için en büyük nimettir. Sevgili Peygamberimiz (a.s.) Hadîs-i Şerifinde: “Mü’minin ferasetinden ittikâ edin. Çünkü o, Allâh nûriyle bakar” buyuruyor.

İşte bu nûr duâsı, mü’min ve Müslümanlar için en büyük dilek ve niyâzı dile getirmektedir.

Abdullah ibni Abbas’dan rivayet edildiğine göre, demiştir ki, Hz. Peygamber (a.s.), gece kalkarak namaz kılıpta namazını bitirince Allah’a lâyık bir şekilde O’na (c.c.) hamd ve senâ ederdi. Sonra son sözü (duâsı) şöyle olurdu: “Allâh’ım, kalbime, dilime nur ver...” buyurarak bu nur duâsını okurdu. Bizler de bu duâyı ibâdetlerimizden sonra okuyabiliriz.